کنفرانس یک روزه افغانستان در لندن که در آن نمایندگان هفتاد دولت جهان منجمله کلیه کشور های همسایه، بجز ایران، شرکت داشتند، خط مشی ناتو برای تشدید جنگ پیش از آغاز عقب نشینی از آن کشور را مورد تاکید قرار داد.
کشور های شرکت کننده در کنفرانس لندن ضمن سایر تعهدات مالی که ارزش آن بالغ بر 500 میلیارد دلار می شود، برای خرید فرماندهان و جنگ جویان طالبان نیز مبلغ 140 میلیون دلار در نظر گرفتند.
نخست وزیر بریتانیا که کشور متبوع او پیشنهاد دهنده اصلی طرح خرید طالبان است، اتهام رشوه دادن به طالبان برای ترک جنگ را انکار کرد. با این و جود بنظر میرسد که پرداخت پول نقد در کنار تشدید جنگ، بعنوان راهی در جهت تشویق طالبان به خود داری از ادامه نبرد مورد توجه قرار گرفته است.
کنفرانس لندن که در آن دبیر کل سازمان ملل، دبیر کل ناتو و روسای 11 دولت جهان حضور داشتند، بیش از اعلام استراتژی تازه جنگ در افغانستان، تلاشی بود در جهت همراه کرده افکار عمومی مردم امریکا و بریتانیا با ادامه جنگ علیه طالبان.
بیشتر بخوانید:
طی ماه های اخیر، همراه با افزایش تحرکات نظامی طالبان در افغانستان و گسترش نا آرامی در مناطق بیشتری از آن کشور، بخصوص در ولایات شمال، تردید های جدی پیرامون شانس موفقیت ادامه جنگ در افغانستان بو جود آمده است.
بمنظور کنترل طالبان و شکست نهایی آنها، پیش از برگزاری کنفرانس لندن موضوع همکاری های منطقه ای و شرکت فعال همسایگان افغانستان در جنگ مورد توجه قرار گرفته بود.
این طرح، با و جود موافقت اولیه ایران برای همکاری، متعاقباً بدلیل رفتار های انفعالی ایران و عدم پذیرش نقش فعال در جنگ از جانب جمهوری اسلامی، تغییر کرد.
در ماه اکتبر سال قبل این ایران از قول احمدی مقدم رییس نیروهای انتظامی ایران داوطلب شده بود که مسئولیت آموزش نیروهای پلیس افغانستان را عهده دار شود. بعد از آن ایران حتی از انجام همکاری های لجستیکی و ترابری با کشور های ناتو ، منجمله آلمان که خواستار این همکاری شده بود، خود داری ورزید.
شکست طالبان در افغانستان می تواند به یکی از نگرانی های جدی امنیت ملی ایران در مرزهای شرقی کشور پایان دهد. با این و جود، دولت کنونی ایران بمنظور باز نگاه داشتن دست خود در جهت اعمال فشار بیشتر به آمریکا، و ایفای نقشی مشابه با آنچه در عراق ایفا میکند، ظاهرا ترجیح میدهد که وضع نا بسامان کنونی در افغانستان تا جایی ادامه یابد که به خروج نیروهای امریکا و ناتو از آن کشور منجر شود.
در اتخاذ این استراتژی، بنظر میرسد نظام سیاسی ایران که از داخل با مخالفت های گسترده ای روبرو است، نگرانی های کوتاه مدت سیاسی خود را در گرو مصالح میان مدت امنیت ملی کشور قرار داده است.
دولت ایران با این جمع بندی که آمریکا و ناتو در هر حال جنگ علیه طالبان را در افغانستان ادامه خواهند داد، مایل است که هزینه های جنگ یاد شده را برای امریکا و بریتانیا تا حد ممکن افزایش دهد.
بموجب این جمع بندی، افزایش هزینه های جنگ در افغانستان، چه از لحاظ تلفات جانی و هزینه های مالی، می تواند موجب افزایش نارضایتی افکار عمومی در کشور های آمریکا و بریتانیا نسبت به ادامه جنگ شده و مانع از گسترش جنگ در سایر مناطق همسایه منجمله ایران بشود.
در کنفرانس لندن سه هدف عمده مورد توجه قرار گرفت. اولین هدف جدا ساختن طالبان از القاعده و پرداخت نقدی به آن دسته از فرماندهان و جنگ جویانی است که به دولت کابل پیوسته و یا بهر طریق از ادامه جنگ دست خواهند کشید.
هدف دوم سپردن امنیت افغانستان طی 18 ماه آینده به نیروهای داخلی در آن کشور است. بموجب این طرح در کمتر از دو سال تعداد نیروهای ارتش افغانستان به 176,000 افزایش خواهند یافت.
همزمان، 134,000 نفر در نیروهای پلیس افغانستان تجهیز خواهند شد. این دو طرح، مشابه طرح هایی است که پیش از این در زمان دولت جورج بوش از سوی امریکا در عراق بموقع اجرا گذاشته شده و به موفقیت نسبی رسیده است. نگرانی اصلی پیرامون اجرای این طرح، نفوذ گروههای القاعده و طالبان در صفوف ارتش و پلیس مرکزی آن کشور است.
چنانکه در روز 30 دسامبر سال گذشته یک پزشک 36 ساله اردنی بنام " همام ابو ملال البلاوی" که توسط سرویس جاسوسی اردن استخدام شده و در افغانستان به بهانه نفوذ در نیروهای القاعده، با نیروهای امریکایی همکاری میکرد از راه اقدام به یک انفجار انتحاری هشت تن از کارکنان سیا را بقتل رساند.
هدف سوم کنفرانس لندن تاکید بر مبارزه با فساد اداری و مالی در افغانستان و وادار ساختن دولت آن کشور به قبول مسئولیت در این زمینه است.
حمید کرزای در لندن متعهد شد که در طول یک سال آینده 10,000 نفر را بمنظور اشتغال در کادر های اداری تربیت کرده و بکار بگیرد. او همچنین متعهد شد کمیسیون مستقلی را بمنظور مبارزه با فساد تشکیل دهد.
از جمله نگرانی های غرب پیرامون افغانستان، ندیده گرفته شدن حقوق زنان حتی بعد از طالبان و در دولت کنونی کابل است. قابل توجه است که در هیات نمایندگی نسبتا بزرگ اعزامی افغانستان به کنفرانس لندن هیچ زنی حضور نداشت. با این وجود کرزای متعهد شد که موضوع آموزش دختران افغانی در مدرسه و اشتغال زنان را در ادارات دولتی مورد توجه بیشتر قرار دهد.
گروهی از ناظران مسئولیت اصلی کنفرانس لندن را تدوین روش خروج نیروهای ناتو از افغانستان و عقب نشینی از جنگ تلقی میکنند. آمریکا ضمن انکار عقب نشینی بدون برنامه، متعهد شده است که طی چند ماه آینده 30,000 نیروی تازه به آن کشور اعزام و جنگ را تا تامین امنیت در هر یک از ایالات افغانستان ادامه دهد.
بعد از تامین امنیت در هر منطقه قرار است حفظ امنیت محلی به ارتش و نیروهای پلیس واگذار شده و نیروهای آمریکا و ناتو از آن منطقه خارج شوند.
آمریکا و ناتو انتظار دارند که تشدید جنگ، و همزمان با آن خرید پاره ای از فرماندهان طالبان طی یک سال آینده به نتیجه رسیده و روند جنگ را تغییر دهد. اگر چه این انتظار تا حدود زیادی خوشبینانه بنظر میرسد.
در کنفرانس لندن همچنین تاکید شد که فعلا در افغانستان انتخابات پارلمانی بر گزار نخواهد شد و بجای آن لویا جرگه که مجلس روسای قبایل افغانستان است تشکیل میشود.
ارزش تولید ناخالص ملی افغانستان در حدود 10 میلیارد دلار برآورد میشود که 60 در صد آنرا صدور تریاک تشکیل میدهد. با این و جود امریکا سالانه دهها برابر مجموع تولید ناخالص ملی افغانستان، صرف هزینه های جنگ درآن کشور میکند، با این استدلال که حضور گروه القاعده و طالبان در افغانستان میتواند امنیت ملی امریکا و غرب را مورد تهدید قرار دهد. ظاهرا پاره ای از کشور های همسایه افغانستان این خطر نزدیک را متوجه امنیت ملی خود نمی بینند.
خبرگزارى فرانسه، نمایندگان حدود هفتاد کشور جهان شامل کشورهاى همسایه افغانستان روز پنج‌شنبه در لندن گرد هم آمدند تا در باره راه‌هاى تامین ثبات در این کشور با هم رایزنى کنند.
در این میان عدم حضور جمهورى اسلامى ایران به عنوان یکى از کشورهاى همسایه افغانستان با ابراز «تاسف عمیق» و انتقاد بریتانیا روبرو شد.
دیوید میلیبند وزیر امور خارجه بریتانیا با اشاره به دعوت از همتاى ایرانى‌اش براى شرکت در کنفرانس افغانستان گفته است: « به اعتقاد ما این که آنها از شرکت در این کنفرانس خوددارى کرده‌اند، تاسف‌برانگیز و همین طور غیر قابل توجیه است».
وى افزود: « در روابط بین‌الملل بسیار حایز اهمیت است که کشورها دیدگاه‌هاى خود را بیان کنند... ما مایل بودیم که ایران در این کنفرانس شرکت کند و این را هم گفتیم. آنها هم گفته بودند، مى‌خواهند نقشى مثبت و سازنده در افغانستان ایفا کنند».
میلیبند با بیان این که برخى از کشورها تفسیر خاص خود را از عبارات و اعمال دارند، افزوده است: «این کشورها قربانى توطئه دیگران نیستند، بلکه خالق بدبختى‌هاى خود هستند».
پیشتر نیز سخنگوى وزارت امور خارجه بریتانیا با انتقاد از عدم شرکت ایران در کنفرانس افغانستان از آن به منزله «فرصتى از دست رفته براى ایران» یاد کرده بود.
روابط ایران و بریتانیا به ویژه پس از انتخابات ریاست جمهورى خرداد ماه در ایران روى به تیرگى نهاده است و مقام‌هاى ایرانى در روزهاى گذشته نیز از برنامه خود براى کاهش سطح روابط با بریتانیا خبر داده بودند.
با این حال سخنگوى وزارت امور خارجه جمهورى اسلامى ایران علت عدم شرکت ایران در کنفرانس افغانستان در لندن را «رویکرد این کنفرانس در جهت افزایش اقدامات نظامى و برخورد دوگانه با جریانات موجود در افغانستان» اعلام کرده بود.
این در حالى است که کشورهاى شرکت کننده در این کنفرانس، شامل قدرت‌هاى بزرگ در جریان مذاکرات روز پنج‌شنبه که هفت ساعت به طول انجامید، با سپردن تدریجى مسئولیت تامین امنیت این کشور به نیروهاى افغان از اواخر سال 2010 و اوایل سال 2011 موافقت کردند.
رنگین سپنتا، وزیر امور خارجه پیشین افغانستان و از مشاوران عالى‌رتبه رییس جمهور این کشور پس از پایان گفت و گوهاى لندن اظهار داشت:« خواسته اصلى افغان‌ها مشارکت بیشتر و مسئولیت‌پذیرى در روند استقرار نظام در کشورشان بوده است».
وى با اشاره به تصمیم‌هاى اتخاذ شده در کنفرانس افغانستان افزود: «امروز روز خوبى براى افغانستان بود».
همچنین به گفته گوردون براون، نخست وزیر بریتانیا از طریق سپردن تدریجى مسئولیت امنیت در افغانستان به افغانى‌ها و اجراى برنامه‌اى به منظور جذب طالبان میانه‌رو مى‌توان به دگرگونى‌هاى مورد انتظار در این کشور دست یافت.
آقاى براون افزود، روند سپردن مسئولیت‌هاى امنیتى به افغان‌ها «محله به محله» انجام مى‌شود و تا اواخر سال 2011 شمار سربازان ارتش افغانستان به 171 هزار نفر و شمار نیروهاى پلیس این کشور به 134 هزار نفر خواهد رسید.
بر اساس اعلام نخست وزیر بریتانیا قرار است یک صندوق بین‌المللى به منظور حمایت از افغانستان تشکیل شود.
کشورهاى شرکت کننده در این کنفرانس همچنین از برنامه‌هاى حامد کرزاى، رییس جمهور افغانستان در زمینه کمک مالى به آن دسته از اعضاى گروه طالبان که سلاح‌هاى خود را زمین مى‌گذارند، حمایت کردند.
حامد کرزاى در سخنرانى خود در کنفرانس افغانستان در این باره گفته بود:« مذاکره با طالبان براساس روند مورد توافق در افغانستان انجام مى‌شود و دولت افغانستان آماده است، به کسانى که مى‌خواهند به زندگى عادى باز گردند، کمک کند و براى آنها فرصت‌‌هاى شغلى فراهم کند».
به گفته دیوید میلیبند، وزیر امور خارجه بریتانیا، شرکت‌کنندگان در کنفرانس افغانستان قول داده‌اند، 140 میلیون دلار براى اجراى این طرح در سال نخست اختصاص دهند.
Challenge
China’s Loess Plateau takes its name from the dry powdery soil that covers this vast 600,000-square kilometer area in the country’s northwest. Home to 50 million people, the land is slowly becoming one of the worst eroded places on earth. Overuse and overgrazing, combined with floods and droughts, are the main culprits. In 1995, the Chinese government started an ambitious water-soil conservation and ecosystem rehabilitation effort. As a result, some of the area has been reclaimed for sustainable agricultural production - farmers’ incomes have more than tripled, employment has increased and diversified, and per capita grain output has increased by over 60%. The number of people living in poverty has decreased by half. More importantly, some of the ecosystems have been restored or improved. Incredible development stories like this one exist, but how can others learn from them? How can experiences and successes be shared with people in other parts of the world?
Approach
As part of a knowledge exchange series, WBI connects policy makers and practitioners from different parts of the world exactly for that purpose: practitioners talking to each other and learning from each other’s experiences. In October 2008, China’s Ministry of Water Resources shared the story of the Loess Plateau with government officials from 9 African countries. They represented ministries of agriculture, water resources, environment, rural development, and land and forestry management. Technical discussions on water and soil conservation featured in this south-south knowledge exchange along with advice on how to link eco-system rehabilitation with economic development and poverty reduction.
But more than just theories were exchanged: The African delegates spent several days at watershed restoration sites in the Loess Plateau, getting to know community groups, local leaders, and farmers, listening to their stories in project planning and implementation. Complex development tasks like effective watershed management become less daunting when people who "have been there" point out the pitfalls and possibilities. John Philip Olum, CEO of the National Water Resources Authority in Kenya confirmed: "Often, in one watershed, we have the Ministry of Water trying to do something on catchment water protection, and the Ministry of Agriculture with another program to improve agriculture. The challenge is to bring all the concerned parties together to have one integrated watershed management approach. I now see that multi-sector collaboration is possible, because I have seen it here."
Result
But what happened after the visit? Did the African participants apply some of the new knowledge back home? One year after their visit to China we reconnected with three of the participants.
In Tanzania, Dr. Julius Kenneth Ningu is Environmental Coordinator at the Ministry of Agriculture, Food Security and Cooperatives in Tanzania: "The most relevant issue I learned about was how land use and water conservation can be improved through community participation. More than 70% of Tanzania’s population lives from farming. To increase productivity, these farmers need improved methods such as agriculture conservation. But increased productivity also depends on water availability and improved soil fertility. Although Tanzania has been hit by drought in 2009, China’s experience has been very relevant and is being integrated into existing farming programs." One result is that local communities came up with valuable and doable suggestions as to what they needed. This included the improvement of traditional irrigation systems so that water can be used more efficiently allowing farmers to have 2 growing seasons and thus increase their production and income. Communities also suggested restricting tree cutting in water catchment areas and bush fires in conservation areas as a traditional method of clearing farm land.
In Malawi, an integrated water management project on the Thyolo-Chikwana escarpment, a rice-growing poverty-stricken area in southern Malawi was developed following the China visit. John James Mussa, Director of Land Resources Conservation in the Ministry of Agriculture and Food Security explains: "My visit to China was very relevant to my work – particularly the involvement of local communities in planning and monitoring the project. Malawi wants to be self-sufficient in food. Consequently, we have intensified irrigated farming. Following the China visit, we started using the integrated watershed management approach for the catchment areas. The participation of local communities living in these catchment areas is paramount to ensure that their needs and local knowledge are incorporated."
In Ghana, the country’s Sustainable Land Management Committee is developing a country-wide program in which specific watersheds will be selected as priorities. Delali Nutsukpom, Deputy Director in Ghana’s Ministry of Food and Agriculture states: "The most striking and relevant issue I picked up from China is that watershed management is an entry for rural development. It’s a good example of how sustainable development can be achieved because it combines economic, social and environmental aspects. The practical and technical experiences from China are very useful as my unit will lead the implementation of Ghana’s Sustainable Land Management Program. We have used the China experience and lessons learned during the preparation of our program and in training activities.
نقطه!
سر آغاز این فصل نوین و سر آغاز فصل های که با آن در گیریم و سر آغاز فصل های که در گذشته با آن در گیر بودیم فقط با یک نقطه شروعش نامیده میشود و این خود حقیقی کلی بر تمام آفرینش هستی فلسفه ی وجودیش را گسترش میدهد، نه آنکه ما با این طبیعت هستی به حقیقتش پی ببریم خود راه وجودی را به ما به نمایش میگذارد که راز های همه هستی با من (نقطه) پیوندی محکم دارد.
این هستی همه گانی رازهای درون قلب بشر را به بیرون وجودش را هستی بخش میدهد تا همه از این درون بشر چیزهای بداند و ما هم میدانیم که رازهای درون ما هرگز پوشیده نخواهد ماند.
آنچه که باید در این جا تذکر بدهم این است که با بودن این کلمه هستی بخش تمام فلسفه ی هستی وجود خودش به ما به ارمغان میدهد، پیامبران با تمام قوا و نیروی قوت و رهنمایی خداوندیش تمام هستی اش را با این کلمه نقطه آغاز میکرد و سر انجام راهش را نیز با این کلمه ادامه میداد و این هستی وجود پیامبران که به حقیقت بودن پیامبر بودنش دلیل واضح خواهد بود که آنها را فرستانده خداوندی بزرگ بدانیم. همه راه ها که حتی به کهکشان ها ادامه دارد با یک وجود عینی و حقیقی نقطه بوجود آمده است و با خود همیشه در طلاطم امواج از کمکش ها میباشد که بالاخره راه حلش را با درون خودش در می یابد. راستی گفتگوهای داغ امروزی جهان سیاستمداران را روزانه میشنویم و می بینیم که آنها نیز با این قدرت طلبی اش فقط به تنها با این نیاز مند است که چگونه میشود کلمات را ساخت و چگونه میتوان با راه ها را با قدم های استوار تر قدم بر داشت چون همه دست آویز هایش فقط به این نقطه ناچیز پیوند و گره خورده است که تا میتوان راه های را ساخت که سر انجام آن به موفقیت خاتمه دهد نه آنکه ساز و پردازش هایش را به گمان های بیهوده مبدل سازد و سرانجام با چالیش های بزرگ روبرو بشود و ادامه قدرت طلبی را از آنها سلب سازد. آنهاییکه خود شان خدای این جهان هستی میداند و همیشه بر این مدعی پا فشاری مینماید که آنها تنها چالیشهای موجود را حل میتواند هم با این نقطه نیاز مند میباشد و بالاخره فردای دیگری نیز که معلوم نیست ادامه اش به کجاها خواهد پیوست پیوندی مستحکم خواهد داشت و سر انجام بشر امروزی راه کار ها میتواند با موجودیت این هستی بوجود بیاورد.
لیست کل یادداشت های این وبلاگ
